Himno nacional de Hungría

Himnusz, también conocido por su primer verso, "Isten, áldd meg a magyart" (es. Dios, bendice a los húngaros) es el himno nacional de Hungría desde 1844, y como tal aparece mencionado en la Constitución de Hungría. La letra fue escrita por Ferenc Kölcsey, y la música fue compuesta por Ferenc Erkel. El poema Szózat, de Mihály Vörösmarty, goza de un estatus similar a Himnusz, de tal manera que ésta suele tocarse al principio de los actos oficiales, y aquella al final.^[1]​^[2]​^[3]​

La primera estrofa se canta oficialmente en las ceremonias.^{[cita requerida]}

Isten, áldd meg a magyart
Jó kedvvel, bőséggel,
Nyújts feléje védő kart,
Ha küzd ellenséggel;
Bal sors akit régen tép,
Hozz rá víg esztendőt,
Megbűnhődte már e nép
A múltat s jövendőt!

Őseinket felhozád
Kárpát szent bércére,
Általad nyert szép hazát
Bendegúznak vére.
S merre zúgnak habjai
Tiszának, Dunának,
Árpád hős magzatjai
Felvirágozának.

Értünk Kunság mezein
Ért kalászt lengettél,
Tokaj szőlővesszein
Nektárt csepegtettél.
Zászlónk gyakran plántálád
Vad török sáncára,
S nyögte Mátyás bús hadát
Bécsnek büszke vára.

Hajh, de bűneink miatt
Gyúlt harag kebledben,
S elsújtád villámidat
Dörgő fellegedben,
Most rabló mongol nyilát
Zúgattad felettünk,
Majd töröktől rabigát
Vállainkra vettünk.

Hányszor zengett ajkain
Ozmán vad népének
Vert hadunk csonthalmain
Győzedelmi ének!
Hányszor támadt tenfiad
Szép hazám, kebledre,
S lettél magzatod miatt
Magzatod hamvvedre!

Bújt az üldözött, s felé
Kard nyúlt barlangjában,
Szerte nézett s nem lelé
Honját a hazában,
Bércre hág és völgybe száll,
Bú s kétség mellette,
Vérözön lábainál,
S lángtenger fölette.

Vár állott, most kőhalom,
Kedv s öröm röpkedtek,
Halálhörgés, siralom
Zajlik már helyettek.
S ah, szabadság nem virúl
A holtnak véréből,
Kínzó rabság könnye hull
Árvánk hő szeméből!

Szánd meg Isten a magyart
Kit vészek hányának,
Nyújts feléje védő kart
Tengerén kínjának.
Bal sors akit régen tép,
Hozz rá víg esztendőt,
Megbűnhődte már e nép
A múltat s jövendőt!^[3]​^[4]​^[5]​

Иштен, а́лдд мег а мађарт
Јо́ кедввел, бө́ше́ггел,
Њу́јтш феле́је ве́дө́ карт,
Ха күзд елленше́ггел;
Бал шорш акит ре́ген те́п,
Хозз ра́ ви́г естендө́т,
Мегбү́нхө́дте ма́р е не́п
А му́лтат ш јөвендө́т!

Ө́шеинкет фелхоза́д
Ка́рпа́т сент бе́рце́ре,
А́лталад њерт се́п хаза́т
Бендегу́знак ве́ре.
Ш мерре зу́гнак хабјаи
Тиса́нак, Дуна́нак,
А́рпа́д хө́ш магзатјаи
Фелвира́гоза́нак.

Е́ртүнк Кунша́г мезеин
Е́рт кала́ст ленгетте́л,
Токај сө́лө́вессеин
Некта́рт чепегтетте́л.
За́сло́нк ђакран пла́нта́ла́д
Вад төрөк ша́нца́ра,
Ш њөгте Ма́ћа́ш бу́ш хада́т
Бе́чнек бүске ва́ра.

Хајх, де бүнеинк миатт
Ђу́лт хараг кебледбен,
Ш елсу́јта́д вилла́мидат
Дөргө́ феллегедбен,
Мошт рабло́ монгол њила́т
Зу́гаттад фелеттүнк,
Мајд төрөктө́л рабига́т
Ва́ллаинкра веттүнк.

Ха́њсор зенгетт ајкаин
Озма́н вад не́пе́нек
Верт хадунк чонтхалмаин
Ђө́зеделми е́нек!
Ха́њсор та́мадт тенфиад
Се́п хаза́м, кебледре,
Ш летте́л магзатод миатт
Магзатод хамвведре!

Бу́јт аз үлдөзөтт, ш феле́
Кард њу́лт барлангја́бан,
Серте не́зетт ш нем леле́
Хонја́т а хаза́бан,
Бе́рцре ха́г е́ш вөлђбе са́лл,
Бу́ ш ке́тше́г меллетте,
Ве́рөзөн ла́баина́л,
Ш ла́нгтенгер фөлетте.

Ва́р а́ллотт, мошт кө́халом,
Кедв ш өрөм рөпкедтек,
Хала́лхөрге́ш, ширалом
Зајлик ма́р хељеттек.
Ш ах, сабадша́г нем виру́л
А холтнак ве́ре́бө́л,
Ки́нзо́ рабша́г көнње хулл
А́рва́нк хө́ семе́бө́л!

Са́нд мег Иштен а мађарт
Кит ве́сек ха́ња́нак,
Њу́јтш феле́је ве́дө́ карт
Тенгере́н ки́нја́нак.
Бал шорш акит ре́ген те́п,
Хозз ра́ ви́г естендө́т,
Мегбү́нхө́дте ма́р е не́п
А му́лтат ш јөвендө́т!

Dios, bendice al húngaro
Con abundancia y buen ánimo,
Bríndale tu brazo protector,
Si se enfrenta al enemigo;
A quien la mala suerte carcome,
Tráele un año alegre
Ha sufrido este pueblo bastante
¡El pasado y el porvenir!

A nuestros ancestros trajiste
Al santo monte de los Cárpatos,
Por ti obtuvo una bella patria
La sangre de Bendegúz.
Y donde murmuraba la espuma
Del Danubio y del Tisza
La heroica progenie de Árpád
Florecía.

Por nosotros, en los campos de Kunság
Agitaste espina madura,
En los viñedos de Tokaj
Instilaste néctar.
A menudo plantaste nuestra bandera
En fortín de salvajes turcos,
Y vertió las tristes tropas de Matías
El castillo orgulloso de Viena.

Ay, pero por nuestros pecados
Se inflamó la ira en tu pecho,
Y esparcías tus rayos,
En tu cielo atronador,
Ahora la flecha del mongol ladrón
Hiciste silbar sobre nosotros,
Luego el yugo turco
Nos pusimos a los hombros.

¡Cuántas veces resonaba en los labios
Del salvaje pueblo otomano,
En los osarios de nuestras vencidas tropas
El canto de la victoria!
Cuántas veces te atacó tu propio hijo
En tu seno, mi bella patria,
Y por tu retoño te convertiste
En su urna funeraria.

Se escondía el perseguido, y hacia él
Una espada se extendía en su cueva,
Miraba a todas partes no hallando
Su patria en su tierra,
Sube al monte, baja al valle,
A su lado hay dudas y tristeza,
Mar de sangre ante sus pies,
Y de llamas sobre su cabeza.

Castillo fue, ahora un montón de piedras,
Buen humor y alegría reinaban,
Ahora agonía y lamento
Hay en su lugar.
Y ah, la libertad no goza
De la sangre de los muertos
Caen lágrimas de prisión atroz
De los ardientes ojos de los huérfanos.

Compadécete, Señor, del húngaro.
Al que catástrofes arrojaban,
Bríndale tu brazo protector
Para el mar de sus torturas.
A quien la mala suerte carcome
Tráele un año alegre
Ha sufrido este pueblo bastante
¡El pasado y el porvenir!